Steeds vaker bekruipt mij het gevoel om het met ja te beantwoorden. Zeker na het zien van de NCRVdocumentaire Alleen in de wereld
Ja er was ruimte voor liefde (of was het ordinaire lust) maar vaak was dat in het kader van de eigen ontwikkeling. Dat daarmee anderen geschaad werden (lees kinderen en partners), daar was geen oog voor.
Jezelf ontwikkelen, dat was het credo.
Jezelf begrenzen voor iemand anders, dat ben ik niet tegengekomen.
Onvoorwaardelijke liefde voor jezelf ten koste van een ander.
Wat is er mis met empatisch vermogen?
Hoe kun je van jezelf houden als je niet het vermogen hebt om ook van een ander te houden. Geven en nemen in disbalans.
Kinderen zijn geen minivolwassenen en dienen zeker niet zo te worden behandeld. Kinderen moet je begeleiden en sturen tijdens het loslaten. Die moet je soms begrenzen. Zelfredzaamheid is een groot goed voor volwassenen, niet voor kinderen.
Ik vind het heel verwarrend. Hoe kun je zo blind zijn voor het leed van een ander. Van nota bene je eigen kind!
2 opmerkingen:
Ik heb er ook naar zitten kijken met gekromde tenen en verbazing. Gelukkig had ik geen hippie-ouders, die van mij hadden wel eens wat minder aandacht mogen schenken ;-)
Ik heb het ook gezien. De allesoverheersende eigenliefde, en de ontreddering bij de kinderen (zelfs nu ze volwassen zijn vond ik dat nog zichtbaar)
eigenliefde ok, maar ik zou mezelf niet waarderen als ik niet in staat zou zijn om mijn wensen aan de kant te zetten voor een ander.
Een reactie posten