Opdat wij niet vergeten.

 


Een gedicht van een 15-jarige scholier over zijn oudoom die zich aansloot bij de SS, heeft ophef veroorzaakt. De jongen mag het gedicht 4 mei voordragen tijdens de jaarlijkse dodenherdenking op de Dam, maar tegenstanders vinden dat het gedicht te gevoelig ligt. (bron NRC )

Waarom wordt een kind monddood gemaakt. 
Moeten wij niet juist bij alles wat er in de oorlog is gebeurd stilstaan. Juist om er lering uit te trekken.
Wat geeft iemand het recht om te bepalen voor een ander.
En waarom ontzeg je iemands verleden. 


Ik ben boos.
Heel erg boos.
Boos om de valse argumenten (dat de volwassenen zich er nu mee bemoeien. Duh! Had je anders verwacht?)
Boos omdat de opa van deze jongen net zo goed slachtoffer was. Slachtoffer van een economische tijd waardoor hij verkeerde beslissingen nam.
In de oorlog zijn er twee kanten. Laten we beide kanten horen, een stem geven.




Opdat wij niet vergeten. Alleen dit willen we zo snel mogelijk wegmoffelen.

Piss off

Geen colportage staat er bij ons op een sticker bij de voordeur, maar dat weerhoudt ze niet om bij ons aan te bellen.

- die sticker is van energie, wij verkopen geen energie (aldus KPN)
- wij willen u niets verkopen maar geven advies (ja, om over te stappen naar Telfort).

En dan zijn we toch weer beland bij waar het allemaal om draait: GELD

Hoe gaan jullie daar mee om, gaan jullie in discussie (want van een simpelNEE daar hebben ze nog nooit van gehoord, bij een nee dan gaan ze pas los).
Doen jullie de deur niet meer open.
Duidelijk is dat zo'n sticker niet werkt.

Ik ben er in ieder geval helemaal klaar mee en als je je dan verontschuldigt en daarop de deur dicht doet (want ze blijven maar staan), worden ze ook nog eens boos.

Kijk, als het nu iemand is met een bos bloemen........

Was will das weib?

Waarschuwing: de volgende tekst bevat zeer egoïstische elementen en is dus niet goed voor het wij-gevoel

Wat wil ik.
40 jaar staat er bijna op de teller, *kuch* in augustus, en het grote zielenonderzoek is begonnen.

Ben ik blij met wat ik heb? Wil ik het anders? Hoe past het gezin hierin? Heeft de relatie nog wel toekomst?
Wat wil ik? Die vragen houden mij bezig. Stel ik word 80, dan ben ik nu op de helft van mijn leven. Wat wil ik de tweede helft doen? Wat is belangrijk voor mij?

Wat ik wil is meer mijzelf zijn, niet alleen moeder, partner, vriendin, collega maar mijzelf. Te lang heb ik een andere pet op gehad, nu ben ik aan de beurt. Ik ga meer dingen alleen doen. Afspraak is om eens per jaar alleen een weekend weg te gaan, vaker alleen dingen te doen.
De reis naar mijzelf is begonnen. Afgelopen zaterdag ging ik (alleen) naar de film The Artist.




Een liefdesverhaal, maar ook een verhaal over hoe om te gaan met veranderingen.
De zoektocht begint, ook voor mij.

Geachte Mevrouw van Bijsterveldt,

Ik pluis luis.
Ik maak.
Ik poets.
Ik bak.
Ik verricht thuis extra taken omdat school daarom vraagt en dat doe ik omdat ik mij daarbij goed voel, niet omdat de overheid mij daartoe verplicht.
Ik heb veel liever dat mijn kinderen zien dat als je als vrouw alles kunt doen (maar ook kunt laten).

ps. Is er nog een carrierevrouw voor het natuurlijk evenwicht.
De engel heb ik samen met een andere moeder gemaakt voor school.